علی ربیعی نوشت: «پس از این چهار سال، نوبت کسی نیست» منظورم این است که پس از این چهار سال اگر نتوانیم مسائل تلنبار شده کشور را با اتحاد و با پشتوانه مردمی حل کنیم، جامعه‌ای ضعیف و ضعیف‌تر خواهیم داشت، پراکندگی بیشتری تجربه خواهد شد و ناامیدی بیشتری در اکثریت جامعه احساس می‌شود.
علی ربیعی تاکید کرد: آنان که خود سبب‌ساز وضع هستند، معترضان وضع موجود می‌شوند و فریاد اعتراض آنها رو به آسمان بالا می‌رود!! آری، باید استیضاح کرد؛ در واقع جریانی را باید استیضاح کرد که بر پایداری تحریم اصرار کردند.
علی ربیعی نوشت: نمی‌شود از مردمی‌سازی سخن گفت اما نهادهای مدنی و تشکل‌های مردمی را محدود کرد. ضروری است نگاه همراهانه و تقویت‌کننده، جایگزین نگاه کنترلی محدودساز به این نهادها شود.
علی ربیعی نوشت: در تصمیم‌گیری درباره مساله بنزین (که تصمیمی لاجرم است) اگر به ابعاد اجتماعی آن توجه نشود، هرگونه تصمیم‌گیری در این خصوص با موانع جدی روبه‌رو خواهد شد.
علی ربیعی نوشت: مداقه در مباحث رییس‌جمهور حاکی از آن است که کودکان و زنان، از گروه‌های دارای اولویت در سیاست‌های اجتماعی دولت هستند. در این میان، علاوه بر اهمیت نقش مستقل زنان در ساختن ایران، نقش‌های مضاعف ایشان در پرورش نسل‌های بعدی نیز بسیار حایز اهمیت است
علی ربیعی نوشت: دوست دارم با نسل‌های جدید سخن بگویم. بگویم که این است چهره واقعی قدرت‌ها. هیچ حمایتی از سوی بیگانگان برای آزادی را باور نکنید. آزادی گوهری است که در درون شماست و باید در درون جامعه دنبال شود. دل به این خونخواران سپردن، سرابی بیش نیست.
علی ربیعی گفت: غالب معادن (عمدتا در بخش خصوصی) فاقد ایمنی لازم بر اساس استانداردهای تعریف شده وزارت کار هستند، منتهی اعمال قانون منجر به تعطیلی و در نهایت بیکاری تعداد زیادی کارگر خواهد شد، لذا برنامه‌ریزی تدریجی بر اساس طبقه‌بندی ایمنی معادن ضروری است.
علی ربیعی نوشت: به طور مثال اگر شما قصد اصلاح ساختار قیمت انرژی را دارید، اگر جامعه همراهی نکند، همان اتفاقات سال ۹۸ رخ خواهد داد. اگر بخواهید سیاست فرهنگی خاصی اعمال کنید و جامعه همراهی نکند اتفاقات سال ۱۴۰۱ تکرار خواهد شد.
علی ربیعی نوشت: سال‌هاست که حال و هوای اهل فرهنگ آن چنان که بایسته است، خوب نیست. یکی از بهترین روش‌های پویا کردن فرهنگ در جامعه، سپردن آن به اهلش است.
علی ربیعی نوشت: وقتی خبر درگذشت دلون را شنیدم، به یاد نقش‌آفرینی او در فیلم آقای کلاین افتادم. این فیلم برایم تداعی‌گر بسیاری از آدم‌هایی است که پس از جنگ و در سایه تحریم دیده‌ایم که چگونه با فرصت‌طلبی، «کاسبی» می‌کنند.
