قلدری کردن و شاخ و شانه کشیدن به رسم مرسوم بدل شده است

«فحاشی‌ها برای فرار از پاسخگویی است» عنوان یادداشت روزنامه اعتماد به قلم حسین نورانی‌نژاد است که در آن آمده: نکته‌ای که در پس این نوع ادبیات بی‌ادبانه و پرخاشگرانه به چشم می‌خورد نوع خاصی اطمینان خاطر از موقعیت و حفظ قدرت و بی‌نیازی به اقبال افکار عمومی است. یعنی افراد و جریانات پرخاشگر چون قدرت خود را از رای مردم و افکار عمومی اکثر ایرانیان به دست نیاوردند، بنابراین گفتمانی را انتخاب می‌کنند که باعث رضایت کانال‌های قدرت شود.این جریانات جامعه را به دو دسته خودی و غیر خودی تقسیم کرده‌اند و به زعم خود برای خودی‌های‌شان صحبت می‌کنند.  منابع قدرت این افراد و جریانات، رای و اکثریت و احزاب نیست و مردم از نظر آنها اقلیت خودی هستند.

مبتنی بر این واقعیت است که قلدری کردن، برای مردم شاخ و شانه کشیدن، رقبا را با الفاظ نامناسب خطاب کردن برای این گروه‌ها به رسم مرسوم بدل شده است. شخصا موافق این نیستم که از موضع ناصح اخلاقی این جریانات را مخاطب قرار دهیم، چرا که در یک چنین مواقعی استفاده از اخلاق ممکن است معنای ضعف را به ذهن متبادر کند. این افراد و گروه‌ها نه نصیحت می‌پذیرند و نه برای‌شان مهم است که مردم درباره آنها چگونه می‌اندیشند. اساسا ممکن است، زمانی که فحاشی‌ها و حاشیه‌سازی‌های آنها در شبکه‌های اجتماعی وایرال شود، باعث رضایت آنها هم شود. آنها هر کاری می‌کنند تا کسی از آنها نپرسد چه زمانی قرار است یک زندگی عادی به مردم هدیه کنید، چه زمانی قرار است، شهر فروشی پایان یابد، چه زمانی مردم می‌توانند امیدوار باشند که آلودگی هوا و ترافیک و حمل و نقل و... بهبود یابد؟ این فحاشی‌ها و حاشیه‌سازی‌ها انجام می‌شوند تا زمینه طرح این پرسش‌ها مسدود شود و کمکی برای هم‌پالکی‌های این افراد فراهم شود تا از زیر بار پاسخگویی فرار کنند.

مسوول مشکلات امروز کشور همان افراد و جریاناتی هستند که قلدری می‌کنند، منتقدان را با فحش و بی‌ادبی می‌نوازند و در برابر مردم احساس قدرت می‌کنند. در واقع به جای پاسخگویی ضعف‌های‌شان‌و‌سوءمدیریت‌هایشان حاشیه می‌سازند تا برخی فراموش کنند، شرایط کشور چقدر بحرانی است. در ماجرای عادل فردوسی‌پور مردم دیدند که فردی از طریق حمله به سفارت انگلیس رییس شبکه و صدا سیما و... می‌شود، بعد گزارشگر و مجری مورد علاقه مردم را از حضور در صدا و سیما محروم می‌کنند. این تصمیمات با تکیه بر ارتباطاتی اتخاذ می‌شوند که ریشه در رای و خواسته مردم ندارد. در یک کلام این افراد و جریانات از قدرت خود سوءاستفاده می‌کنند.