شاهرخ دولکو منتقد سینما:
شجریان آخرین نقطه ی اتصالِ این مردمِ پاره پاره شده است
شاهرخ دولکو نوشت: شجریان، محمد رضا شجریان، آخرین نقطه ی اتصالِ این مردمِ پاره پاره شده است. تنها چیزی که دو جریانِ مخالفِ هم در این ملک به آن دل داده اند و حتی وقتی همه چیزشان را از هم جدا کرده اند، این شجریان است که مالِ هر دوی آن هاست. تنها چیزی که شاید هر دو لازم دارند تا نسخه ای از آن برای خودشان داشته باشند.
اعتمادآنلاین| شاهرخ دولکو منتقد سینما در یادداشتی به مناسبت درگذشت استاد محمدرضا شجریان نوشت:
1- «جدایی نادر از سیمین»، با هر متر و معیاری فیلمِ بزرگ ِدوران ِماست. فیلمی که واقعیت و روح زمانه اش را بی کم وکاست و به شیواترین شکلِ ممکن بیان می کند. ساده انگارانه ترین برداشت از این فیلم، محدود دانستنِ آن به فیلمی خانوادگی است. این، سطحیترین و روییترین چیزی ست که از این معادله ی پیچیده و کلافِ سهمگین و درهم تنیده ی زندگیِ ایرانی در این فیلم می توان دید. در عمق- جایی که فیلم واقعا به آن تعلق دارد- «جدایی... » فیلمی درباره ی «ایران» است. ایرانی که عملا دوپاره شده. تاکید بر واژه ی «جدایی» ( که هم در عنوان ِفارسی و هم در عنوان ِبین المللی آن مهم ترین واژه محسوب می شود) بیش از پیش بر این ویژگی ِآن اشاره می کند. «جدایی...» داستانِ جدایی و انشقاقِ یک ملت است. ملتی از دو طبقه و فرهنگ و دیدگاه که هر کدام نگاه خود را به زندگی دارند و این نگاهِ مستقل، از جمع شدنشان جلوگیری می کند. برای این دو جریان، زندگی در کنار هم، فهمیدنِ حرفِ هم، کنار آمدنِ با هم، امکان ناپذیر است. و فیلم هم به درستی با همین کشمکش آغاز می شود تا بگوید این دو جریان، در حالی که ظاهرا در یک خانه و زیر ِ یک سقف زندگی می کنند، چقدر از هم دورند و چقدر نقطه اتصالشان سست و بی رمق شده است.
2- این یک سمتِ قضیه است. اما فیلم، سمت دیگری هم دارد. این که در تاریک ترین لحظاتِ این زندگیِ از هم پاشیده ی جدا شده، شاید بتوان هنوز یک نقطه ی وصل، یک فهمِ مشترک، یک وجه اشتراک پیدا کرد.
چیزی که هنوز بتوان آن را متعلق به هر دو دانست. و فکر می کنید فیلم چه پیشنهادی به این پرسش می دهد؟
3- در یکی از سکانس های مهم ِ فیلم، سیمین در حالِ جمع کردن وسایلش است. او دارد آخرین مایملکش را از این خانه می برد و آنجا را - شاید- برای همیشه ترک می کند. می رسیم به آخرین چیزی که برمیدارد و بردنِ آن را به زبان می آورد: «من این شجریانو بردم.»
4- شجریان، محمد رضا شجریان، آخرین نقطه ی اتصالِ این مردمِ پاره پاره شده است. تنها چیزی که دو جریانِ مخالفِ هم در این ملک به آن دل داده اند و حتی وقتی همه چیزشان را از هم جدا کرده اند، این شجریان است که مالِ هر دوی آن هاست. تنها چیزی که شاید هر دو لازم دارند تا نسخه ای از آن برای خودشان داشته باشند.
منبع: خبرآنلاین
دیدگاه تان را بنویسید