مرگ بازیگری که فرصت‌ها را می‌شناخت

اعتمادآنلاین| اولیور هاردی بازیگری را از سال 1914 شروع کرد اما با مجموعه فیلم‌های لورل و هاردی به شهرت و محبوبیت رسید. مجموعه فیلم‌هایی که از 1927 تا 1951 ساخته شدند و تعدادشان به 106 فیلم می‌رسد، 24 فیلم صامت، 45 فیلم کوتاه، 27 فیلم بلند. همه این فیلم‌ها کمدی‌اند، هرچند داستان‌های مختلفی را - از خانوادگی و جنگی گرفته تا ترسناک - روایت می‌کنند.

به گزارش روزنامه اعتماد، اولیور هاردی زمستان 1892 در هارلم ایالت جورجیا متولد شد. پدرش کهنه‌سرباز جنگ داخلی و یکی از سربازان جبهه تجزیه‌طلبان (ائتلاف ایلات‌های جنوبی) بود و حتی زخمی از آن جنگ را روی بدنش داشت. بعد از جنگ در اداره دارایی همان منطقه مشغول به کار شد و جز اولیور 4 فرزند دیگر هم داشت. سال 1893 برای نجات یکی از پسرانش که در رودخانه افتاده بود به آب زد و هرچند نجاتش داد، خودش حریف جریان رود نشد و زیر آب رفت. اینچنین بود که زندگی اولیور هاردی با تراژدی شروع و او بی‌پدر بزرگ شد. پسر مشکل‌سازی بود و مدام در خانه و مدرسه دردسر درست می‌کرد.

نه از تحصیل در مدرسه نظامی به بچه‌ای مطیع تبدیل شد و نه آموزش رسمی او را سر به راه کرد. به تئاتر و موسیقی علاقه داشت و سرانجام مادرش او را در هنرستانی در آتلانتا ثبت‌نام کرد. از اواخر نوجوانی تئاتر برایش جدی شد و همان دوره برای گذران زندگی در یکی از سالن‌های نمایش فیلم شغلی برای خودش دست و پا کرد.

کارش آنجا فروش بلیت و جارو زدن سالن و راهروها بود. همانجا هم بود که جذب سینما شد، تئاتر را کنار گذاشت و بازیگری جلوی دوربین را مسیر زندگی‌اش کرد. کمی این در و آن در زد و بعد با چند واسطه و کمی جسارت و سرسختی راهی برای رسیدن به هدفش پیدا کرد و اولین‌بار سال 1914 جلوی دوربین رفت.

هرچند به خاطر اضافه‌وزن از خدمت در ارتش معاف یا منع شد در هنر چیزی سد راهش نمی‌شد. بازیگر بااستعدادی بود و می‌گویند فرصت‌ها را می‌شناخت و از دست‌شان نمی‌داد. گام به گام در این حرفه پیش رفت تا اینکه سال 1921 در فیلم «سگ خوش‌شانس» با استن لورل همبازی شد و تا 1927 در چند پروژه مختلف دیگر هم با او همکاری کرد (استن لورل آن زمان از اولیور هاردی کمی سرشناس‌تر بود و حتی تجربه کارگردانی را هم در کارنامه کاری‌اش داشت).

سرانجام فصل طولانی و مهم زندگی‌اش با فیلم «شلوار پوشیدن فیلیپ» - که او و لورل بازیگران اصلی‌اش بودند - شروع شد. تماشاگران از فیلم و از تضاد دو شخصیت محوری آن استقبال کردند و همین موفقیت هم بود که این دو را به ساختن فیلم‌های بعدی به همین سبک و سیاق تحریک کرد. اولیور هاردی سال 1957 در چنین روزی در هالیوود از دنیا رفت. چند سال آخر عمرش همیشه بیمار و رنجور بود و ماه‌های منتهی به مرگ را روی تخت سپری کرد. بعد از سکته تابستان 1956 زمین‌گیر و بستری شده بود و نمی‌توانست حرف بزند. حتی برای انجام ضروری‌ترین کارهای شخصی به کمک همسرش نیاز داشت. در همین شرایط بد، باز دوبار سکته کرد و بعد از سکته دوم به کما رفت و چند روز بعد هم تسلیم مرگ شد.