اگر کسی توصیه کند مردان و زنان مراقب پوشش خود باشند باید مورد تحسین قرار گیرد یا تمسخر؟

«تحسین یا تمسخر؟» عنوان یادداشت محمد کوکب برای روزنامه اعتماد است که در آن آمده: روزگار غریبی است! بدیهیات اظهر من الشمس را در روز روشن انکار می‌کنند و با زبان طعنه و طنز به ریش آدمی که نه بدیهه‌گو که بدیهی‌گو است می‌خندند، یعنی همان ریشخند! راه دوری نرویم. چندی قبل آقای علی مطهری در مصاحبه‌ای صادقانه گفته بود نه تنها زنان که مردان هم باید پوشش مناسب داشته باشند. چه سخنی بدیهی‌تر از این؟! آن‌وقت آقای احمد زیدآبادی در آمده که ایها الناس، چه نشسته‌اید! این علی مطهری دست از سر تحمیل حجاب بر نمی‌دارد و علاوه بر زنان نگران بی‌حجابی مردان هم شده و چنین و چنان. بعد هم با طنز و طیبت، به آقای مطهری پیشنهاد کرده که «در سفر بعدی‌اش به مکه، مقدار زیادی پارچه چلوار تهیه کند و حاجیان محرم را به پوشیدن بخش عریان بدنشان وادار سازد...».

حرف‌های تلخی از این دست که با چاشنی طنز و طعم تمسخر به خورد خواننده داده می‌شود، شاید گوینده و مخاطب ساده‌دل را خوش آید و لبخندی بر لبان‌شان نشاند، اما برای مخاطب فکور و فهیم چه پیامی دارد؟ خدا عالم است. یکی نیست به این آقا بگوید برادر عزیز! در ینگه دنیا هم اینگونه نیست که هر کس در هر جا هر طور که دلش خواست حاضر شود و هیچ محدودیتی وجود نداشته باشد. حتما شنیده‌اید که در دیار فرنگ اگر مردی با پیژامه در ملأ عام حاضر شود پلیس او را دستگیر می‌کند. جنابعالی تصویر رجب طیب اردوغان را در حال احرام نشان داده‌اید که نیمه عریان است. بسیار خب. آیا آقای اردوغان اگر با همین لباس در کوی و برزن یا دفتر کار خود ظاهر شود، مردم به عقل او شک نمی‌کنند و در آن صورت نباید عطای سیاست را به لقایش ببخشد؟

شما به آقای مطهری پیشنهاد تهیه چلوار دادید. بنده هم به شما پیشنهاد می‌کنم اگر به حج مشرف نشده‌اید حتما این سفر روحانی را تجربه کنید و ببینید در آن فضای ملکوتی چه حال و هوایی به شما دست می‌دهد. آن وقت یک بار دیگر در پیشنهاد خودتان تامل کنید.  سخن کوتاه کنم. 

اگر آقای مطهری یا هر آدم دیگری بر اساس آموزه‌های دینی یا به تعبیری فطری و انسانی توصیه کند که مردان و زنان برای حفظ امنیت و سلامت روانی جامعه و مراعات تقوای جنسی مراقب پوشش خود باشند تا موجبات تحریک جنس مخالف را فراهم نکنند و محیط کار و فعالیت به اغراض جنسی آلوده نشود، باید این آدم مورد تحسین و تقدیر قرار گیرد یا به باد تمسخر گرفته شود؟! قضاوت را به خود شما و مخاطب این یادداشت واگذار می‌کنم. والسلام.