2017؛ سیاسی‌ترین سال ورزش آمریکا

اعتمادآنلاین| ‌ منیژه موذن- سال 2017 سالی بود که فضای ورزش و ورزشکاران آمریکایی در آن سیاسی بود. بسیار سیاسی. با فرا رسیدن ماه دسامبر دیگر اعتراض به مسائل سیاسی به امری روتین تبدیل شده بود. وقتی لیندزی گراهام، اسکی‌باز آمریکایی در مصاحبه‌ای در شبکه سی‌ان‌ان اعلام کرد که به مهمانی کاخ سفید نمی‌رود برای همگان امری طبیعی بود. گراهام اعلام کرد که کشورش را نمایندگی می‌کند نه پرزیدنت ترامپ را.

«من به کشورم افتخار می‌کنم. به اینکه آمریکایی هستم افتخار می‌کنم و می‌خواهم که کشورمان همچنان سمبل امید و همدلی و اتحاد باشد. اما به دلیل مسافرت به کشورهای مختلف می‌بینم که مردم چطور در مورد ایالات متحده فکر می‌کنند و چطور به راهی که ما انتخاب کرده‌ایم با شک نگاه می‌کنند.»

اگر زمانی دیگر بود وان ممکن بود برای اعتراض سیاسی‌اش بهای گزافی بدهد اما حالا شرایط کمی از گذشته متفاوت است. البته هنوز هم ورزشکاران به‌خاطر اعتراضات سیاسی‌شان ریسک‌های کوچکی را می‌پذیرند. یک نمونه از آن شرایط فعلی کالین کیپرنیک پس از پیش‌قدم شدنش در لیگ NFL و زمان پخش سرود ملی است. نمونه دیگرش مسیج‌های تهدیدی است که لیندزی وان پس از رد دعوت کاخ سفید از هواداران ترامپ دریافت کرد.

اما هیچ شکی وجود ندارد که وان بخشی از گروه کر بزرگ ورزشکاران معترض در سال 2017 بود.

اعتراض ورزشکاران آمریکایی به سیاست‌های دولت ترامپ در سال 2017 چنان همگانی بود که همچون هم‌آوایی یک گروه کر بزرگ به نظر می‌رسید. صداهای اعتراض وقتی یکی پس از دیگری شنیده می‌شد به دیگر ورزشکاران شهامت اعتراض می‌داد.

در دنیای مسحور شده توسط رسانه‌های اجتماعی این اعتراضات مثل یک دومینوی منظم سوپراستارهای بزرگ را هم درگیر کرد.

زنان در باشگاههای فوتبال و دیگر ورزش‌ها از حساسیت عمومی که پس از ریاست‌جمهوری ترامپ به وجود آمده بود استفاده کردند و برای درآمد برابر و اعتراض به تبعیض نژادی بیش از پیش تلاش کردند.

چیزی که فضای ورزش آمریکا را در سال 2017 تحت تاثیر قرار داد نتیجه همراهی و همدلی ورزشکاران، هنرمندان و رسانه‌ها بود. آنچه در سال اعتراض ورزشکاران گذشت نشان داد که اگر همه ورزشکاران در هر رشته‌ای با حمایت یکدیگر به مشکلات اجتماعی و سیاسی اعتراض کنند هیچ قدرتی و هیچ دولتی نمی‌تواند آن‌ها را تحت فشار قرار دهد.

در طول دهه‌ها ورزشکاران به دلیل اعتراض به مسائل سیاسی بهای گزافی پرداختند. مشت گره‌کرده در المپیک هم اعتراضی همچون زانو زدن در زمان پخش سرود ملی بود اما عواقب آن برای ورزشکاران بسیار بیشتر از امروز بود.

به نظر می‌رسد باور به اینکه ورزشکار هم همچون سایر شهروندان حق اعتراض به شرایط موجود جامعه را دارد و حتی به دلیل شهرت و محبوبیت می‌تواند تاثیرگذاری بیشتری داشته باشد کم‌کم به امری پذیرفته تبدیل شده است و شاید در سال‌های پیش رو شاهد گسترده شدن این اعتراضات باشیم.