ورزش زنان زیر سایه تفاوت فیزیکی یا قوانین بی‌اساس

اعتمادآنلاین| منیژه موذن- فاصله بین ورزش مردان و زنان زیاد است، اما طی سال‌های گذشته تلاش زیادی برای کم‌ کردن این فاصله صورت گرفته است.

در همین هفته سمنیا سی‌امین قهرمانی متوالی خود را در مسابقات دوومیدانی به دست آورد. تیم زنان منچسترسیتی در ومبلی نمایشی قدرتمند اجرا کرد. همه این پیروزی‌ها به جامعه ورزش کمک می‌کند تا از قوانین تاریخ‌مصرف‌گذشته فاصله بگیرد و نگاهی نو به ورزش حرفه‌ای زنان بیندازد.

شاید مسابقه‌های زنان در کشوری مانند انگلستان نتواند نبرد جذاب بالای جدول لیگ برتر برای قهرمانی را از صدر اخبار کنار بزند، اما چه درخواست همگانی پخش زنده فینال جام حذفی زنان، چه ماراتن سمنیا و چه مسابقات اتومبیلرانی نشان می‌دهد ورزش زنان در این کشور در حال پیشرفت است.

با همه اینها اما تفاوت ورزش زنان و مردان، که عمدتاً به بهانه مسائل فیزیکی مطرح می‌شود، زیاد است؛ به عنوان مثال قوانین اتومبیلرانی و دوچرخه‌سواری برای زنان متفاوت است. زنان راننده به طور سنتی مسافتی کمتر از مردان را حین مسابقه طی می‌کنند. هرچند اتومبیلرانی یکی از ورزش‌هایی است که زنان در مقایسه با دیگر رشته‌ها بیشتر امکان پیدا می‌کنند تا در شرایط برابر با مردان مسابقه دهند.

در چهار گرنداسلم سال و مسابقات دیویس کاپ تنیسورهای زن با وجود قدرت بدنی و جذابیت مسابقات ست‌های کمتری از مردان را بازی می‌کنند.

تیم زنان منچسترسیتی موفق شد وستهام را شکست دهد. بیننده این بازی اگر فقط فوتبال مردان را ببیند، ممکن است عکس‌العمل آرام‌ بازیکنان‌، تکل‌هایی که کمتر خشن هستند، ضربه‌نهایی‌هایی که کمتر نتیجه می‌دهند و دروازه‌بانانی که در مقایسه با مردان کمتر نقش لیدری دفاع را بر عهده می گیرند نظرش را جلب کند. اما مردان هم گاهی می‌توانند در بازی کند و گیج باشند.

با همه این تفاوت‌ها اما فوتبال زنان چنان پیشرفت چشمگیری در سال‌های گذاشته داشته که تفاوت‌ها را کنار زده است.

تفاوت اما تنها منحصر به قوانین بازی‌ها و شرایط ورزشکاران نیست. در موضوعی مانند تعیین جنسیت ورزشکاران بر مبنای تستوسترون موجود در بدن اوضاع بسیار پیچیده‌ می‌شود.

کستر سمنیا موفق شد در دو 800 متر دوحه بازهم قهرمان شود. موفقیت سمنیا طی سال‌های گذشته سوالات زیادی را نه فقط در ورزش بلکه در جامعه به وجود آورده است. در دوره‌های قبل، قهرمانانی مانند جارمیلا کراتوچویلوا تنها تعجب همگان را برمی‌انگیختند، اما موضوع سمنیا مرکز بحثی اخلاقی و بسیار حساس است.

ورزشکارانی مثل پائولا رادکلیف و شارون دیویس از قوانین محدودیت تستوسترون موجود در بدن ورزشکاران حمایت می کنند، قوانینی که بر معیار سال‌های گذشته است. اما گروهی که مقابل این ایده قرار می‌گیرند فعالانی هستند که سعی در کمرنگ‌ کردن مفاهیم جنسیتی گذشته دارند. برای آنان سمنیا چهره‌ای سمبولیک است.

قوانین ورزشی ذاتاً بی‌اساس و یک‌طرفه هستند. زمان یک بازی فوتبال، مسافت یک ماراتن، سایز یک توپ گلف، طول یک تخته پرش شنا؛ یک نفر برای این قوانین تصمیم می‌گیرد.

در مورد میزان تستوسترون مجاز در بدن ورزشکاران، احتمالاً سازمان‌های مربوطه تمام تلاش خود را می‌کنند، اما اینکه انتظار داشته باشیم کسی مثل سمنیا در جهت سرکوب هورمون‌های بدنش دارو مصرف کند تا بتواند در مسابقات زنان شرکت کند عادلانه نیست. شاید یک تست کروموزوم عاقلانه‌تر باشد، اما چطور می‌توان به کسی که به عنوان یک دختر رشد کرده و هیچ دلیلی ندارد خودش را چیز دیگری بداند گفت که به دلیل قوانین باید به عنوان یک مرد مسابقه دهد؟

فاصله ورزش حرفه‌ای مردان و زنان زیاد است، اما چه به دلیل فیزیک متفاوت، چه به علت قوانین ورزشی خودساخته، جدا کردن زنان و منع آنها از حضور در بسیاری از رشته‌ها و افزودن به این فاصله با بهانه جنسیت و فیزیک کاری غیرعاقلانه است.