بازی کردن در جام‌جهانی برای من یک رویا بود

اعتمادآنلاین| نگار انسان- یک جفت کفش فوتبال در کمد جورجیا استنوی در منچسترسیتی است که روی کاغذ کوچکی بر آن نوشته شده: «حرکت کن و یک حرکت خارق‌العاده در زندگی خود انجام بده.» این کفش‌های امضاشده در کمد را کارلی لوید، هم‌تیمی سابق استنوی، ستاره 36ساله تیم ملی فوتبال آمریکا، برنده دو مدال طلای المپیک، بازیکنی که چهارمین جام‌جهانی خود را تجربه می‌کند، برای او به یادگار گذاشته بود.

استنوی می‌گوید: «من دقیقاً به همین شیوه مسیر متفاوتی را در زندگی خود آغاز کردم. مسیری که شاید قبلاً کسی در آن قرار نگرفته بود... من اهل بارواین فِرنِس هستم، جایی که تعداد زیادی از مردمش به خارج از آن منطقه سفر نمی‌کنند.»

جورجیا ادامه می‌دهد: «برای به دست آوردن یک چیز ارزشمند گاهی لازم است از خیلی چیزها بگذرید و وابستگی‌های خود را رها کنید. تلاش کنید خود را بشناسید، این همان کاری است که من سعی کردم انجام بدهم.»

جورجیا تمام سعی خود را برای رسیدن به جایگاه دلخواهش در مسیر فوتبال کرده است. درست همان‌طور که زمانی کارلی لوید به او گفته بود. حالا جوان‌ترین بازیکن تیم فیل نویل، جورجیای 20 ساله، در دیدار نیمه‌نهایی سه‌شنبه شب مقابل آمریکا در لیون، در برابر کارلی لوید بازی خواهد کرد؛ مقابل کسی که روزگاری الهام‌بخش او در فوتبال بود.

استنوی در ادامه خاطرات خود می‌گوید: «به خاطر دارم که وقتی به رختکن منچسترسیتی می‌رفتم حتی توانایی صحبت کردن نداشتم. به این فکر می‌کردم که این زن (کارلی) یک برنده واقعی در فوتبال است. اگر بتوانم حتی ذره‌ای مثل او باشم، رویاهایم به واقعیت تبدیل خواهند شد.»

این یک حقیقت است که رویاها بالاخره به واقعیت تبدیل می‌شوند و استنوی رویای خود را زندگی کرد. جورجیا با تلاش و کوشش فراوان علاوه بر حضور مازاد بر ساعت‌های تمرین باشگاه با کارلی لوید تمرینات سخت شوت توی دروازه را در باشگاه منچسترسیتی کار می‌کرد. تمام این تمرینات سخت جورجیا را رفته‌رفته به یک مهاجم خوب تبدیل کرد.

استنوی می‌گوید: «مسیر زندگی هر کس برای رسیدن به آرزوهایش متفاوت است. موقعیت لوید و بسیاری از فوتبالیست‌های بزرگ دنیا گواهی بر این ادعاست که اگر در مسیر رسیدن به موفقیت، عزم راسخ و تلاش فراوانی داشته باشیم، آن هدف مطلوب در زندگی را به دست خواهیم آورد.»

تنها چهار سال پیش، استنوی در انتظار نتایج امتحانات سال دوم دبیرستان بود که نیمه‌شب از خواب بلند شد تا دیدار نیمه‌نهایی بین تیم انگلیس برابر ژاپن در جام‌جهانی کانادا را تماشا کند. حالا جورجیا نه تنها در دیدار نیمه‌نهایی مقابل کارلی لوید بازی خواهد کرد، بلکه با استف هوتن یکی از بازیکنان باسابقه تیم ملی انگلیس همبازی خواهد بود.

جورجیا در عکسی از فینال جام حذفی 2014 انگلیس حضور دارد. دخترک در سنین نوجوانی است. قبل از آغاز فینال جام حذفی آن سال عکسی در کنار استف هوتن را ثبت کرد که در آن تصویر هوتن با چهره‌ای صمیمانه دست خود را دور شانه‌ جورجیا انداخته است.

و دقیقاً پنج سال بعد عملکرد استنوی در فینال جام حذفی فوق‌العاده‌ بود. او توانست در دیدار منچسترسیتی برابر وست‌هام به عنوان بهترین بازیکن زمین در ویمبلی شناخته شود. استنوی می‌گوید: «این اتفاق نشان می‌داد که خیلی چیزها از سال 2014 تغییر کرده است.»

استنوی زمانی در باشگاه بلک بورن رُوِرس حضور داشت. او داستان خود را از آن دوران این‌گونه تعریف می‌کند: «مسیر من در شهرمان با پسرها یکی بود، تا زمانی که به 11 سالگی رسیدم.» او یک سال ترک تحصیل کرد و تا آغاز دوباره فوتبال به دنبال علایق دیگری مثل تجربه هیجانی پرش در اطراف دریاچه و رودخانه رفت.

استنوی می‌گوید: «این درست همان زمانی بود که باید تصمیم می‌گرفتم زندگی خود را وقف فوتبال کنم. چون نزدیک‌ترین باشگاه دو ساعت با من فاصله داشت.»

او ادامه می‌دهد: «به آکادمی بلک بورن ملحق شدم و چهار سال در آنجا حضور داشتم. سه روز در هفته به آکادمی می‌رفتم. دو ساعت مسیر رفت و دو ساعت مسیر برگشت بود. بنابراین بلک بورن مدرسه و زندگی اجتماعی مرا تحت تاثیر قرار داد و سختی‌های بسیاری متحمل شدم، اما این هزینه‌ رسیدن به هدفم در زندگی بود که باید پرداخت می‌کردم.»

خانواده و حتی معلمان جورجیا نیز در مسیر رسیدن به هدفی که او داشت سختی‌های فراوانی کشیدند. استنوی وقتی مدرسه خود را تمام می‌کرد با لقمه غذایی که در دست داشت، در گوشه خیابان مقابل مدرسه منتظر می‌ماند تا والدینش او را به آکادمی بلک بورن ببرند.

جورجیا در مرور خاطراتش به همان گوشه خیابان که هر روز در آنجا به انتظار والدینش می‌ایستاد اشاره می‌کند: «خانواده مرا ساعت 3:50 از کنار خیابان مقابل مدرسه برمی‌داشتند و به بلک بورن می‌بردند و ساعت 11:30 شب به خانه بازمی‌گشتم، و روز بعد و حضور در مدرسه و روز از نو روزی از نو. معلمان در مدرسه باورشان نمی‌شد که من به کلاس‌های فوق‌برنامه ورزش و رقص نیازی ندارم. من زمان کلاس‌های فوق‌برنامه‌ام را به درس ‌خواندن دروس اصلی دوره متوسطه اختصاص می‌دادم.»

استنوی می‌گوید: «دو سال اول حضورم در بلک بورن عالی بود و بسیار به آن علاقه‌مند شدم، اما دقیقاً نمی‌دانستم آیا همان چیزی است که می‌خواهم یا نه، چون با حجم زیادی فعالیت روبه‌رو بودیم و نمی‌توانستم به این نتیجه برسم که آیا به اندازه کافی در این زمینه استعداد دارم یا نه.»

او همچنین می‌گوید: «شانس رسیدن به جایگاهی در فوتبال، یک در میلیون است. خیلی‌ها می‌توانند از کودکی با این رشته آشنا شوند و رشد کنند و خیلی‌ها هم می‌توانند در سنین بزرگسالی آموزش آن را یاد بگیرند. ما 23 دختر از سراسر انگلیس در این تیم دور هم جمع شدیم. شاید این موضوع مسخره به نظر بیاید، اما زمانی هم بود که من با نگرانی گریه می‌کردم و به این فکر می‌کردم که آیا این همان هدفی بود که در سر داشتم. اولین بار که برای حضور در تیم ملی انگلیس با من تماس گرفتند، متوجه شدم این دقیقاً همان عشق من بود که از کودکی به دنبالش بودم و همان چیزی بود که می‌خواستم.»

جورجیا اضافه می‌کند: «چه کسی باور می‌کرد من می‌توانم درست چهار سال بعد از پایان دوره متوسطه‌ام در دبیرستان، برای نیمه‌نهایی جام‌جهانی آماده شوم؟

واقعاً برایم غیرقابل باور بود. من با وجود تمام عشق و تلاشم برای فوتبال هرگز فکر نمی‌کردم روزی در جام‌جهانی حضور داشته باشم. همیشه به خودم می‌گفتم این تنها یک رویابافی است.»

استنوی در ادامه مرور خاطراتش می‎گوید: «بیان کردن احساساتم در کلمات دشوار است. چهار سال پیش نیمه‌های شب از خواب برمی‌خاستم تا بازی‌های جام‌جهانی کانادا را ببینم و حالا خود در جام‌جهانی حضور دارم و بازی می‌کنم. در این مدت اتفاقات یکی پس از دیگری برای من به وقوع پیوست، در حدی که نتوانستم آنها را به طور دقیق هضم کنم. من در حال حاضر بر قله‌ آرزوهای خود ایستاده‌ام. هیچ فشار و استرسی ندارم و با آزادی کامل در مسابقه نیمه‌نهایی حاضر خواهم شد و بهترین عملکرد خود را در ادامه مسابقات به نمایش خواهم گذاشت.»

روز سه‌شنبه (امروز) بوفه و باشگاه کریکت بارواین فِرِنس برای دیدن بازی استنوی شلوغ خواهد شد. مردم بارواین فرنس دور هم جمع می‌شوند تا بازی یکی از همشهری‌های خود را ببیند؛ کسی که توانست پیراهن تیم ملی فوتبال انگلیس را بر تن کند. قطعاً برای مردم این شهر جذاب خواهد بود تا اسم استنوی را بر پشت پیراهن تیم ملی انگلیس ببینند.

استنوی در پایان می‌گوید: «ما از حمایت خوبی از سمت مردم انگلیس برخورداریم. آنها درست همانند تیم مردان در جام‌جهانی سال گذشته از ما حمایت می‌کنند... ما برای رسیدن به این مرحله با سختی‌ها و مشکلات فراوانی دست‌و‌پنجه نرم کردیم و توانستیم سربلند از آنها بیرون بیاییم. حالا مصمم هستیم تا مسیر خود را ادامه دهیم و پیروز میدان باشیم.»