داروین صبوری، جامعهشناس، با اشاره به شعارهای ساختارشکنانه در ورزشگاهها در گفتوگو با «اعتمادآنلاین»:
ساختارهای سیاسی چندان هم از شعارهای افراطی بدش نمیآید/ شعارها، شعارهایی نیستند که از ته دل سر داده شوند/ این نوع کلکل را باید تحرکی در راستای لجبازی و عصبی کردن طرف مقابل قلمداد کرد
داروین صبوری گفت: درباره شعارهایی که مثلاً علیه خلیجفارس مطرح میشود، میتوان گفت این نوع شعارها، شعارهایی نیستند که از ته دل سر داده شوند. در واقع با این کار میکوشند تا صدای اعتراضیشان را به گوش دستهای برسانند.
اعتمادآنلاین| سعید شمس- داروین صبوری در گفتوگو با اعتمادآنلاین نظرش این بود که شعارهای سیاسیای که تماشاگران تیم فوتبال تراکتورسازی سر دادند، لزوماً نباید تحرکی سیاسی تلقی شود.
این جامعهشناس در این رابطه توضیح داد: به دلیل نوع خاستگاه هواداری در ورزش ایران، برای شناخت انگیزه این قبیل رفتارها باید ریشه هواداری را مورد بررسی قرار دهیم. در واقع میتوانیم چند مورد از نمونه هواداری را نام ببریم. هواداریای مبتنی بر تاریخ و امر سیاسی در ایران بوده که باشگاههای استقلال و پرسپولیس را به وجود آورده است. به این شکل که مخالفان نظام پادشاهی، خودشان را پرسپولیسی و موافقان، خود را استقلالی معرفی میکردند.
هوادار خودش را با جمع بزرگتری که موجود است وفق میدهد
این استاد دانشگاه ادامه داد: اتفاقی که در تبریز به کرات مشاهده میشود، ریشه در خاستگاه زبانی و قومیتی دارد که به این شکل نمایان میشود. در چنین حالتی معمولاً هوادار خودش را با جمع بزرگتری که موجود است وفق میدهد. دقیقاً به همین دلیل وقتی شعارهایی را بررسی میکنیم، میتوانیم از خاستگاههای اجتماعی و طبقاتی و گاه انگیزههای سیاسی پرده برداریم. به همین دلیل طرفداران تیم تراکتورسازی تبریز با این شعارها سعی میکنند خاستگاههای زبان و مرکزگریزی و عدم انسجام مرکزیشان را بازتعریف کنند. همانطور که فوتبالیستهای ترکیهای هم به نوعی در قالب طرفدار دولت ترکیه قرار گرفتند.
شعارها، شعارهایی نیستند که از ته دل سر داده شوند
صبوری توضیح داد: درباره شعارهایی که مثلاً علیه خلیجفارس مطرح میشود، میتوان گفت این نوع شعارها، شعارهایی نیستند که از ته دل سر داده شوند. در واقع با این کار میکوشند تا صدای اعتراضیشان را به گوش دستهای برسانند که احساس میکنند آنها را به نوعی سرکوب و حاشیهنشین کرده است. این نوع کلکل را باید تحرکی در راستای لجبازی و عصبی کردن طرف مقابل قلمداد کرد.
او افزود: وقتی شعارها را کنشی احساسی بدانیم و جنبه واقعیاش نزدمان کمرنگ باشد، میتوانیم با این نوع شعارها با اغماض برخورد کنیم و لزوماً هواداران فوتبال را به نژادپرستی یا استقلالطلبی محکوم نکنیم. چون طرفدار فوتبال بیاعتنا به تحلیل فرهنگی میشود و فقط دنبال این است تا به خاستگاه هواداری خودش قوام ببخشد.
باید بنا را بر گفتوگو بگذاریم
داروین صبوری در پایان سخنانش گفت: اتفاق بد و هزینهساز این است که سیستمهای حکومتی و مدیریتی به این اتفاق امنیتی نگاه میکنند و بالطبع واکنششان هم واکنشی رادیکالگونه است. این در شرایطی است که باید بنا را بر گفتوگو بگذاریم تا بتوانیم به نتیجه برسیم. در پایان باید گفت ساختارهای سیاسی چندان هم از شعارهای افراطی بدش نمیآید. چون رابطه سیاسی و بحث بر سر دشمن بین نظام سیاسی و طرفداران فوتبال مشترک است.
دیدگاه تان را بنویسید