تاریخ طولانی اعتراض مدنی ورزشکاران– بخش دوم

اعتمادآنلاین| ‌ منیژه موذن - در روزگار مدرن ما ورزشکاران معمولاً برای اینکه ثابت کنند شهروندانی با وجدان بیدار هستند حقیقت را بدون واهمه در مقابل نهاد قدرت فریاد زده‌اند. آغاز اعتراض ورزشکاران در تاریخ مدرن به سال 1883 بازمی‌گردد. اعتراض ورزشکاران به دلایل متفاوتی همچون تبعیض نژادی، تبعیض جنسیتی، پول، اختلاف طبقاتی و ملیت بوده، اما در همه آنها یک چیز مشترک است: تلاش برای رسیدن به عدالت.

1972: مرکز توجه

در 9 مه 1972 بیل والتون ستاره تیم بسکتبال دانشگاه UCLA در اعتراض به تصمیم ریچارد نیکسون رئیس‌جمهور آمریکا برای افزایش نیروهای آمریکایی در جنگ ویتنام به همراه هزار دانشجوی دیگر در تظاهراتی شرکت کرد که از خوابگاه آغاز و به خیابان کشیده شد. در نهایت با اعلام پلیس دانشجوها متفرق شدند. والتون جزو 50 نفر آخری بود که از زمین برخاست و خیابان را ترک کرد.

1973: جنگ جنسیت

سال 1973 سالی بود که بیلی جین کینگ موفق شد برابری را به تنیس زنان بیاورد. در ماه ژوئن او اتحادیه تنیس زنان را تاسیس کرد. پس از آن در تلاش برای اعطای جوایز یکسان به زنان و مردان در مسابقات اوپن آمریکا اعلام کرد تحریم گسترده‌ای به راه خواهد انداخت. در ماه سپتامبر او برای ثابت کردن توانایی زنان در تنیس با بابی ریگز قهرمان سابق تنیس مردان بازی کرد و به آسانی او را شکست داد تا تنیس بیش و پیش از هر ورزشی فارغ از جنسیت با برابری بازی شود.

1992: آقای رئیس‌جمهور

کرگ هاجز بازیکن تیم بسکتبال شیکاگو بولز یک فعال مدنی مسلمان بود. وقتی شیکاگو بولز پس از قهرمانی به کاخ سفید دعوت شد کرگ هاجز در نامه‌ای محترمانه به جرج بوش، رئیس‌جمهور وقت، نگرانی‌اش را نسبت به نژادپرستی ابراز کرد. در مدت کوتاهی پس از ارسال آن نامه، کرگ هاجز از تیم شیکاگو کنار گذاشته شد.

2003: سلاح‌تان را کنار بگذارید

در سال 2003 تونی اسمیت، بسکتبالیست 21ساله تیم زنان منهتن ویل، در اعتراض به حضور نظامی آمریکا در عراق در زمان پخش سرود ملی این کشور پشت به پرچم و دست در دست هم‌تیمی‌هایش ایستاد. اعتراض اسمیت خیلی زود تبدیل به نزاعی ملی شد.

2012: اعلام موضع به واسطه مد

طی سال 2012 بازیکنان مطرح NBA همچون دواین وید و لبران جیمز در اعتراض به کشته شدن تریون مارتین نوجوان سیاهپوست توسط پلیس قبل از بازی در گرمکن‌هایی سیاه با سرهای پایین ظاهر شدند.

2016: مرد ماراتن

وقتی فیسا لیلسای اتیوپیایی در المپیک ریو ماراتن را در مقام نفر دوم به پایان رساند، دست‌هایش را به نشانه اعتراض به رفتار حکومت اتیوپی با مردم اورومو، شهرش، بالای سر برد. لیلسا پس از المپیک تبعید شد، اما آبی احمد نخست‌وزیر جدید اتیوپی اخیراً از لیلسا دعوت کرده به کشورش بازگردد.

2016: نبرد پریلس

در 16 آگوست سال 2016 کالین کپرنیک بازیکن تیم فوتبال آمریکایی Sanfrancisco 49ers از ایستادن در زمان پخش سرود ملی سر باز زد. کپرنیک گفت: «من برای سرود ملی و پرچم کشوری که سیاهپوستان را سرکوب می‌کند هیچ احترامی قائل نیستم. این موضوع برای من ورای فوتبال است. خودخواهی خواهد بود اگر به اتفاقات اخیر بی‌تفاوت باشم.» کپرنیک از تیمش کنار گذاشته شد و پس از گذشت سه سال هنوز تیمی برای بازی کردن ندارد.

2019: مثل یک زن زانو بزن

مگان راپینو ستاره تیم ملی فوتبال زنان آمریکا در جام‌جهانی هنگام پخش سرود ملی زانو زد. اعتراض او به نژادپرستی و تبعیض جنسیتی خشم دونالد ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا را برانگیخت و توجه‌ عمومی را بیش از همیشه به درخواست دستمزد برابر فوتبالیست‌های زن معطوف کرد.