روزمرگی‌های فدراسیون تنیس روی میز تا کِی ادامه دارد؟

اعتمادآنلاین| شناسایی استعداد بعد مهمی در ورزش محسوب می‌شود اما پرورش آن و به موفقیت رساندن آن مهمتر از شناسایی است. حالا اگر استعدادی شناسایی شد و اهمیتی به آن داده نشد، چطور می‌توان انتظار داشت پشتوانه سازی صورت بگیرد. ورزش کشور در همه رشته‌ها استعداد کم ندارد و این موضوع بارها ثابت شده است. تنیس روی میز یکی از رشته‌هایی است که در سال‌های گذشته استعدادهای خوبی را به خود دیده که نمونه آن نوشاد عالمیان است. نوشاد استعدادی بود که یک دهه قبل شناسایی و پرورش داده شد؛ تا جایی که توانست نخستین مدال تاریخ تنیس روی میز بعد از انقلاب را در بازی‌های آسیایی کسب کند.

به گزارش فارس، امین احمدیان، آریا امیری، امیررضا عباسی، نوید شمس و امیرحسین هدایی هم بازیکنان جوانی هستند که شناسایی شدند و توانستند خودشان را نشان دهند اما چرا در دو سال گذشته در رسیدگی و توجه به آنها کم کاری شده و زیر چتر حمایتی فدراسیون نیستند تا نوشادها و نیماهای دیگری در تنیس روی میز ایران ظهور کنند؟

فدراسیون تنیس روی میز بعد از کرونا فعالیت چندانی در برگزاری مسابقات، اردوهای ملی و حضور در تورهای بین المللی نداشت. بازیکنانی که اسامی آنها در بالا برده شد، به حال خود رها شده و مشخص نیست چه وضعیتی دارند. روزمرگی آفت این روزهای تنیس روی میز شده و کرونا هم کمک خوبی به این قضیه کرد و ظاهرا مدیران فدراسیون نیز از اتفاق رخ داده چندان بدشان نیامده است.

امین احمدیان یا امیرحسین هدایی که در طی سال‌های 95 تا 98 در مسابقات مختلفی شرکت کردند، چرا به یک باره رها شدند؟ آیا فدراسیون از وضعیت این بازیکنان اطلاعی دارد یا تنها دغدغه‌ مسئولان آن به گفته اهالی تنیس روی میز نوشاد و نیما عالمیان است؟ البته نوشاد و نیما هم دو سالی است درگیر مسابقات باشگاهی در فرانسه هستند و به لطف حضور در این کشور، بار زیادی از روی دوش فدراسیون برداشته شده و عملا فعالیت جدی در رده‌های ملی صورت نمی‌گیرد.

آنطور که از شواهد پیداست، همه بازیکنان برای خودشان تمرین می‌کنند و اگر مسابقه‌ای باشد، مسابقه می‌دهند؛ نه برنامه

مدونی وجود دارد و نه حمایتی. سهمیه‌های المپیک هم نسبت به دوره قبل از سه به یک رسید و وضعیت بازیکنان مستعد هم به این شکل است. تنیس روی میز با این شکل نه تنها نمی‌تواند مدال برنز نوشاد در بازی‌های آسیایی جاکارتا را تکرار کند؛ حتی نتایج هم چندان جالب نخواهد بود. به هرحال وقتی کاشتی وجود نداشته، چطور می‌توان انتظار برداشت داشت؟

استعدادهای تنیس روی میز این روزها در سایه بی توجهی فدراسیون در حال فراموشی هستند و همه چیز به روزمره‌گی تبدیل شده. مسئولان وزارت ورزش نیز که باید فعالیت‌ها و برنامه‌های فدراسیون ها را رصد کنند، در خواب به سر می‌‌برند و نگاه آنها به این ورزش و واقعیت های پنهان آن تنها به مدال بازی‌های آسیایی سه سال قبل باز می‌گردد.