توان ما همین چهار سهمیه است/ اشتباهی سرمایه‌گذاری کرده‌ایم

اعتمادآنلاین| دومیدانی ایران در المپیک توکیو چهار نماینده دارد؛ احسان حدادی در پرتاب دیسک، حسن تفتیان در دوی 100 متر، فرزانه فصیحی در دوی 100 متر و مهدی پیرجهان در دوی 400متر بامانع ورزشکارانی هستند که از سه طریق کسب ورودی، اعطای سهمیه یونیورسالیتی و رنکینگ راهی توکیو شده‌اند.

به گزارش ایسنا،هادی سپهرزاد، مربی و کارشناس دوومیدانی در گفت‌وگو با ایسنا در مورد نمایندگان دوومیدانی ایران در المپیک بیان کرد: این چهار سهمیه نشان دهنده توان فعلی دوومیدانی ما است. قطعا کسانی که ورودی مستقیم به دست آورده‌اند، عدد باارزشی ثبت کرده‌اند اما تا المپیک باید صبر کنیم که ببینیم آیا شرایط‌شان بعد از کسب سهمیه خوب بوده یا نه. برخی از آنها در این مدت مسابقه داده‌اند و از رکوردهایشان مشخص است که افت کرده‌اند. فدراسیون باید بگوید برای این نفرات چه تدابیری دیده تا آماده بازی‌های توکیو شوند.

این کارشناس دوومیدانی با بیان اینکه با توجه به شرایطی که داریم نتیجه خاصی را برای دوومیدانی‌کاران ایران در المپیک متصور نمی‌شود، ادامه داد: آقای تفتیان دومین المپیک خود را تجربه می‌کند و سال‌های قبل تصور می‌کرد فینالیست این بازی‌ها می‌شود. فدراسیون هم از گذشته تا الان تمام شرایط را برایش مهیا کرده و قطعا برای دستیابی به این مهم به اردوهای فرانسه و مسابقات بین‌المللی اعزام شده است. فکر می‌کنم با توجه به رکوردهایی که امسال ثبت کرده حضور در نیمه نهایی نتیجه خوبی باشد. آقای حدادی هم با توجه به مصدومیتی که سراغش آمده شاید اگر در لیگ عدد خوبی پرتاب نکند، به المپیک نرود. آنگونه که شنیده‌ام بعد از محک در لیگ تصمیم جدی خود را برای حضور در توکیو می‌گیرد.

او در مورد دو نماینده دیگر دوومیدانی در المپیک گفت: خانم فصیحی سهمیه اهدایی گرفته و به هر حال حضور یک زن ایرانی در المپیک خوب است. تصور نتیجه خاصی برای او ندارم اما قطعا اگر از گروه سهمیه‌های اهدایی بالا بیاید و با ورزشکارانی که حد نصاب را کسب کرده‌اند، رقابت کند برای ورزش زنان ما خوب است. آقای پیرجهان هم ورزشکار جوانی است و فکر می‌کنم با صعود از مرحله اول هم کار بزرگی می‌کند.

سپهرزاد در مورد اینکه قبل از مصدومیت حدادی، فدراسیون امیدوار به مدال‌آوری این ورزشکار در توکیو بود، گفت: همه دوست داریم آقای حدادی مدال بگیرد اما دوست داشتن با توانستن خیلی فرق دارد. البته فکر می‌کنم تنها درخت بارور دوومیدانی در سال‌های اخیر آقای حدادی بوده است، یعنی ورزشکار دیگری در ایران نداریم که پتانسیل کسب مدال در توکیو را داشته باشد. البته فدراسیون تمام تلاش خود را کرد تا چند نفر دیگر ورودی بگیرند اما برخی ورزشکاران ما حتی توان حضور در المپیک را ندارند. بیشتر به حرف است چون در عمل توانی وجود ندارد.

او افزود: اگر پتانسیلی هم از الان داشته باشیم، فدراسیون برای اینکه بخواهد کسی نزدیک به حدادی داشته باشد، باید 6،5 سال سرمایه‌گذاری 12 ماهه و 24 ساعته انجام بدهد. ما ورزشکاران مجازی می‌سازیم و می‌گوییم فلانی می‌تواند قهرمان بازی‌های آسیایی یا المپیک شود، در صورتی که روی کاغذ توانی وجود ندارد.

سپهرزاد معتقد است فدراسیون در سال‌های اخیر علاوه بر حدادی روی نفرات دیگری هم سرمایه‌گذاری کرده و بیان کرد: فقط آقای حدادی اردوی خارجی رفته و مربی خارجی داشته؟ پس برای نفرات دیگری هم هزینه شده و اگر همان سرمایه گذاری‌ها روی ورزشکاران درستی انجام می‌شد، الان فرد دیگری نزدیک به حدادی داشتیم. در چند سالی که مربیگری کرده‌ام به چشم دیده‌ام که سرمایه‌گذاری و خرج می‌شود اما اشتباه؛ با مربی به دردنخور قرارداد می‌بندیم، اردوهایی که برای دوومیدانی نتیجه‌ای نداشته تدارک می‌بینیم و هرچند مدال‌هایی به دست آورده‌ایم اما قطعا این مدال‌ها با رکوردهای خوب کسب نشده‌اند.

او افزود: ما ورزشکاران باپتانسیلی داریم اما ته تهش به چهار مسابقه بی‌کیفیت اعزام شده‌اند. بحث من استفاده از ابزار است نه هزینه کردن. می‌توان با هزینه کم مربی، اردو و نظارت خوبی داشت. تمام اردوهایی که بیرون کشور برگزار می‌کنیم بدون ناظر است و معلوم نیست ورزشکار آنجا چکار می‌کند. مربیان داخلی که نتیجه گرفته‌اند با دیدن چنین مسائلی دلسرد می‌شوند.

سپهرزاد در پاسخ به اینکه آیا مربیان داخلی پتانسیل این را دارند که در صورت توجه و اختصاص امکانات، ورزشکاران را برای مدال‌آوری در میادینی مثل المپیک آماده کنند؟ گفت: مربی داخلی دوست دارد ورزشکارش مدال المپیک بگیرد اما برای اینکه از نظر دانش عملی آمادگی پیدا کند، به کلاس‌های دانش افزایی نیاز دارد. سالیان سال است که ورزشکاران می‌روند با مربی خارجی کار می‌کنند و برمی‌گردند. شاید اگر من چیزی یاد گرفته‌ام به این دلیل بوده که فرصت داشته‌ام به عنوان ورزشکار حرفه‌ای با مربیان زیادی کار کنم و اگر قرار بود ایران بمانم، در حدی یاد نمی‌گرفتم که مربیگری کنم. بنابراین احتیاج داریم مدرس و مربیان طراز اول دنیا به ایران بیایند و کارگاه‌های یک تا دو هفته‌ای بگذارند تا مربیان ما به روز شوند و دیدشان نسبت به دوومیدانی باز شود. علاوه بر این از نظر سخت افزاری هم نیاز به امکاناتی داریم که ورزشکار را تمرین بدهیم. این موارد همه یک پکیج است که با داشتن آن می‌توان یک ورزشکار با استعداد را به سمت مدال سوق داد، در غیر این صورت اتفاقی نمی‌افتد.