حسین عسکری، قهرمان دوچرحه‌سواری ایران:
من اعجوبه دوچرخه‌سواری ایران هستم
دارنده مدال برنز بازی‌های آسیایی پکن بعد از قهرمانی در تایم‌تریل انفرادی ایران می‌گوید: حداقل تا ۵۰ سالگی می‌توانم در سطح حرفه‌ای رکاب بزنم.
جمعه گذشته بود که رکابزن باسابقه کشورمان حسین عسکری در مسابقات دوچرخه‌سواری جاده ایران، رقابت ماده تایم تریل انفرادی مسیر ۳۰ کیلومتری را رکاب زد و زودتر از رقبای خود از خط پایان عبور کرد وعنوان قهرمانی را از آن خود کرد.
به گزارش خبرورزشی، کمتر کسی فکر می‌کرد دارنده مدال برنز بازی‌های آسیایی ۲۰۱۴ بعد از پنج سال برگشته و با ۴۷ سال سن بتواند از سایر رقبا پیشی بگیرد و دوباره رنگ طلایی مدالش برگردنش بدرخشد. او دوباره ثابت کرد که حسین عسکری هنوز یک استثناء در ایران است.
چطور شد حسین عسکری بعد از ۵ سال برگشت و به مدال هم رسید؟
۸۵ درصد مدال‌های تاریخ ورزشی دوچرخه‌سواری ایران مال من و در ماده تایم‌تریل جاده بوده است. مدال‌هایی که با زمان و ثانیه مقابله کرد. حسین باز هم دلش برای دوچرخه‌سواری تنگ شده بود و دید در مدت پنج سال گذشته همانند او کسی نبوده که در سابقه و تجربه آسیا و بازی‌های آسیایی مدال‌آوری مطمئن باشد، پس از یکسال و نیم گذشته وقتی سطح آمادگی خود را دیدم خواستم که برگردم و هدف‌گذاری کسب مدال در بازی‌های آسیایی ۲۰۲۳ را داشته باشم.
خیلی‌ها معتقدند این یک قهرمانی شانسی بوده است؟
مگر می‌شود. تایم‌تریل سخت‌ترین ماده این رشته است که با زمان، ارقام و پاورها سروکار داری و نمی‌توانی تا آن پاور را نداشته باشی به مدال برسی. کسب مدال در آن به هیچ عنوان اتفاقی و از روی شانس نیست و در ۵ سال اخیر هم هیچ رکابزنی از ایران در مسابقات آسیایی کسب مدال نکرده است و به صورت کلی هم در تاریخ این رشته ۳ نفر از ایران در آسیا کسب مدال داشته‌اند که بیش از ۹۰ درصد مدال‌ها را هم من کسب کرده‌ام.
پس چرا در مسابقات قهرمانی آسیا شرکت نکردید؟
هنوز به آمادگی کامل نرسیده بودم. در ضمن ۳۸ مدال آسیایی داشته‌ام و بهتر بود تا جوانان بروند و نتیجه بگیرند. در ضمن هدفم خوشرنگ ترین مدال بازی‌های آسیایی است. این مدال را کم دارم.
چرا در لیست کاروان بازی‌های اسلامی نیستید؟
من هدفی برای این بازی‌ها ندارم. لول آن زیاد بالا نیست. دوستان نیز تصمیم گرفتند با ترکیب مورد نظر بروند.
آقای هاشم کندی، رئیس فدراسیون دوچرخه‌سواری هم اعلام کردند سن شما بالاست!
صحبتی که او کرده از روی سادگی‌اش هست. وقتی ورزشکاری آماده باشد، سن دیگر مهم نیست. خوب و رکوردار ماده باشی می‌توانی استارت بزنی و براحتی به خط پایان برسی. مربیان سابق تیم ملی هم معتقد بودند تو را هر جا بفرستیم مدال‌آور خواهی بود. فدراسیون نباید ناراحت بشه که عسکری بچه‌های تیم ملی‌اش را گرفته بلکه باید خوشحال باشه که آنها باید تلاششان را دوبرابر کنند تا او را در مسیر بگیرند. حتی شنیده‌ام بعضی از هم دوره‌های من خیلی ناراحت شده‌اند. عسکری یک اعجوبه و استثناء است.
در طول مسابقاتی که شرکت کرده‌اید بخاطر دارید رکابزنی همسن و سال شما شرکت داشته باشد؟
بله رکابزن قزاقستانی با ۴۶ سال سن در بازی‌های هیروشیما مدال طلا گرفت. خود من ماورای دیگران کار کرده‌ام. فراتر از آنها زحمت کشیده و برنامه‌ریزی درازمدت داشته‌ام. همه ملی‌پوشان حاضر شاید ۸۰ درصد تجربه من را نداشته باشند. بعضی از آنها شاگردانم بوده‌اند. سن برای من یک عدد است و حداقل تا ۵۰ سالگی می‌توانم در سطح حرفه‌ای رکاب بزنم. کسب قهرمانی در این سن تاکنون در دوچرخه‌سواری ایران سابقه نداشته است.
گفته می‌شود هزینه‌های دوچرخه و امکانات آن بسیار گران شده است!
بله، متاسفانه بسیار گران است. جالب است بدانید من و محمد گنج‌خانلو از یک دوچرخه استفاده می‌کنیم. قبلا من اسپانسرهای خوبی داشتم و در حال حاضر بدنبال اسپانسر هستم.
صحبت پایانی؟
در دوچرخه‌سواری باید برنامه‌ریزی خوبی داشته باشی تا بتوانی تا ۴ و ۵ سال در اوج بمانی. مثل نهالی می‌ماند که سه چهارسال بگذرد تا میوه بدهد. مطمئنا اگر ورزشکاری پشتکار و تلاش نداشته باشد، با بیشترین و بهترین امکانات هم نمی‌تواند در سطح قهرمانی بدرخشد و توصیه من به جوانان ورزشکار این است که از خوشی‌های روزمره زندگی خود چشم‌پوشی کرده و در ورزش حرفه‌ای پشتکار داشته باشند تا به قله‌های موفقیت برسند.
دیدگاه تان را بنویسید