مسئولان به ورزشکاران رشته دیگری که افتخارآفرینی نمی‌کنند؛ جوایز بزرگی می‌دهند

نازنین ملایی، قایقران ملی پوش درباره درخشش در مسابقات قایقرانی رویینگ قهرمانی آسیا و کسب ۳ مدال طلا بیان کرد: مدال طلای یک نفره سنگین وزن را برای اولین بار در قایقرانی ایران کسب کردم و برای چهارمین سال متوالی نیز مدال طلای یک نفره سبک وزن را گرفتم. در دونفره سنگین‌وزن با مهسا جاور بودیم و رقابت سنگینی با چین داشتیم. من یک ساعت بعد از مسابقه یک نفره سنگین وزن، در دو نفره سنگین وزن هم شرکت کردم که در آن هم طلا گرفتیم.

به گزارش ایسنا، بخش هایی از گفت و گوی ملایی را در ادامه می خوانید:

• کسی باور نمی کرد که می‌خواهم در سه ماده شرکت کنم و ورزشکاران کشورهای دیگر به من گفتند واقعا مسابقه‌ام دیدنی است و می‌خواهند ببینند نتیجه‌اش چه می‌شود. بعد از اینکه در هر سه ماده طلا گرفتم من را تشویق کردند و گفتند، ورزشکار خاصی در آسیا هستم.
• من از المپیک توکیو تا الان توانسته‌ام نتایج بهتری به دست آوردم. در قهرمانی آسیا سه مدال طلا گرفتم در حالی که   هیچ کسی نتوانسته این کار را انجام دهد. در قهرمانی جهان هم نتایجی گرفته ام که بی سابقه بوده است اما با این حال مسئولان هیچ حمایتی نمی کنند اما به ورزشکاران رشته دیگری که افتخارآفرینی نمی کند و حتی آخر می شوند، جوایز بزرگی می دهند و تقدیر و تشکر های آنچنانی می‌کنند.
• گفتند جلیقه یخ را تهیه می‌کنند اما این کار را نکردند و به قول هایی که داده شده بود نیز عمل نکردند. برای المپیک توکیو که گفته بودم جلیقه یخ ندارم، مسئولان گفتند اگر اطلاع داده بودند برایم تهیه می‌کردند. با وجود اینکه اطلاع هم دادم اما هنوز آن را تهیه نکرده اند و در مسابقات قهرمانی آسیا تایلند هم گرمای شدید واقعا اذیتم کرد.
• تنها مشکل من نداشتن جلیقه یخ نیست و مشکلات بزرگ دیگری هم وجود دارد. برای نمونه من همچنان با هزینه شخصی تمریناتم را انجام می‌دهم و هزینه ماساژور را هم خودم می‌پردازم.  با وجود اینکه مقام های خوبی در یک رشته المپیکی گرفته‌ام  اما در مقایسه با ورزشکاری که هیچ کاری نمی‌کند و حتی پرچم ایران را بالا نمی برد، هیچ چیزی به من تعلق نمی گیرد. ۱۵ سال است که عضو تیم ملی هستم و با تمام سختی‌ها، مشکلات و مسائلی که وجود دارد توانسته‌ام عناوین مختلف قهرمانی را کسب کنم.
• برای فراهم کردن امکانات، درمان آسیب دید گی ها و هزینه های دیگر تمام مدت خانواده‌ام حمایتم کرده‌اند تا همچنان بجنگم و دست از تلاش برندارم و در نهایت بتوانم باز هم پرچم ایران را در میادین بین‌المللی به اهتراز در آورم اما چه فایده وقتی رشته‌ای که حتی در المپیک، بزرگترین آوردگاه ورزشی جهان، نمی‌تواند حضور پیدا کند یا در آسیا مقامی به دست بیاورد و باعث نواخته شدن سرود ملی ایران شود، مورد توجه و تجلیل قرار می گیرد. نمی دانم چرا تلاش ها و افتخارآفرینی های من و امثال من دیده نمی شود. این در حالی است که تمام کشورهای دنیا در مورد ما می‌نویسند و صحبت می‌کنند و عملکرد ما مورد توجه آنها قرار دارد.
• من عضو کمیسیون ورزشکاران فدراسیون جهانی شدم و همه دنیا می‌ببیند که من استحقاق رسیدن به شرایط خوب را دارم اما در کشور خودم هیچ توجهی نمی شود. رییس فدراسیون جهانی رویینگ هم در حاشیه قهرمانی آسیا با من در مورد کمبودهایی که خودم و دیگر ورزشکاران آسیایی دارند، صحبت کرد و از من برنامه خواست که چگونه  مشکلات را  برطرف کنیم اما در کشور خودم مسئولان یک بار از من نپرسیدند به چه چیزی نیاز دارم یا کمکی می‌خواهم یا نه. ما با حضور در رویداد بزرگی چون بازی های المپیک، قایقرانی ایران را در دنیا مطرح می کنیم اما مسئولان ورزش کشور به این مسئله توجهی ندارند و حمایت نمی‌کنند.
•