اگر سیتی مجرم باشد هر مجازاتی برای آنها کم است!

از روز دوشنبه فوتبال انگلیس و به تبع آن اروپا دستخوش یک بحران بزرگ شده. لیگ برتر اسنادی را منتشر کرده است که نشان می‌دهد منچسترسیتی بیش از 100 بار قوانین اساسنامه‌ای را نقض کرده است. خیلی‌ها در این روزها در مورد مجازات احتمالی سیتیزن‌ها گفته‌اند اما نشریه نیویورک‌تایمز از دیدگاهی دیگر به ماجرا نگاه کرده است. دیدگاهی که در آن به هزینه‌های انسانی پرداخته شده است.

به گزارش روزنامه اعتماد و به نقل از نیویورک تایمز، این فقط چیزی نیست که منچسترسیتی برد. این در مورد چیزی است که دیگران از دست دادند. بازیکنان و هواداران می‌توانند باخت را بپذیرند. این بخشی از ورزش است. با این حال اگر آنها متوجه شوند که رقیب با قوانین یکسان بازی نمی‌کند داستان برای‌شان متفاوت می‌شود. 

بازیکنان واتفورد در رختکن ومبلی ساکت نشسته‌اند. آنها دلسرد هستند. همان‌طور که تروی دینی کاپیتان باسابقه آنها گفته بود فینال اف‌ای کاپ 2019 لحظه آنها بود. مانند بسیاری از هم‌تیمی‌هایش. دینی هرگز افتخار بزرگی کسب نکرده بود. این باشگاه 35 سال بود که در هیچ فینالی حضور نداشت. 

البته بعید به نظر می‌رسید آنها بتوانند مقابل منچسترسیتی قهرمان چند دوره اخیر لیگ برتر شانسی داشته باشند. اما شعار رسمی هواداران واتفورد برای این بازی «تصور کن اگر...» بود. تمام شهر لباس زرد و سیاه به تن داشت. فینال برای آنها اوج رستگاری به حساب می‌آمد.  البته بعدا واقعیت عیان شد. منچسترسیتی تحت هدایت گواردیولا با حساب 6 بر صفر برنده شد. سیتیزن‌ها واتفورد را تکه‌تکه کردند. سنگین‌ترین شکست تاریخ فینال اف‌ای کاپ رقم خورد. دینی تیم را هدایت کرد تا آنها مدال نقره خود را بگیرند. سپس وارد رختکن ساکت شدند.  بیانیه‌ای که صبح دوشنبه به‌طور مخفیانه در وب‌سایت لیگ برتر آپلود شد تاکید دارد که تیم منچسترسیتی در محبوب‌ترین لیگ ورزشی کره زمین بیش از صد بار قوانین را نقض کرده است. این یک رسوایی بزرگ است که در لیگ برتر رخ داده؛ لیگی که 31 سال از عمر آن می‌گذرد.  تخلفات جدی است هرچند سیتی می‌گوید شواهد غیر قابل انکاری برای تبرئه آنها وجود دارد. اما اگر سیتی مجرم شناخته شود مجازات‌ها آغاز می‌شود: طبق اساسنامه لیگ هیات حاکمه آزاد است هر مجازاتی صلاح بداند اعمال کند. گرفتن عناوین و اخراج باشگاه از لیگ حداقل از لحاظ تئوری امکان‌پذیر است. 

اما مساله سر این است که این تنها سیتی نیست که آسیب می‌بیند. لیگ برتر هم آسیب دیده. مجازات تیمی که بیش از یک دهه تاریخ پرافتخاری را رقم زده و صحنه‌های ملودرامی در تاریخ فوتبال به ثبت رسانده که برخی از آنها نمادین شدند ضرر قابل توجهی به این رقابت‌ها وارد خواهد کرد.  در این میان پرداختن به این پرونده ممکن است به عنوان زنگ خطری برای وضع مقررات بیشتر مطرح شود و در نهایت جنبه‌ای سیاسی به خود بگیرد که باز خود به معنای آسیب فوتبال و دور شدن از اصل موضوع است. 

قوانین سفت و سختی که سیتی متهم شده و بندهای آن را زیر پا گذاشته است را می‌توان فراموش کرد اما در قلب این اتهامات هزینه‌های انسانی نیز به چشم می‌خورد.

ورزش و فوتبال در صورتی درست کار می‌کند که یک‌سری قوانین مشترک وجود داشته باشند. البته ممکن است کسی این قوانین را قبول نداشته باشد یا احساس کند خودسرانه و بدون منطق یا برای نگه داشتن منفعت عده‌ای خاص طراحی شده‌اند. اما این ایده که انقلاب وظیفه آدم‌ها در قبال استبداد قانون است در ورزش صادق نیست. این فقط مربوط به حفظ یکپارچگی کل ورزش نیست. این فرض که چه تیم‌ها و چه ورزشکاران تحت شرایط یکسانی رقابت می‌کنند هدف تمرین و تلاش را مشخص می‌کند.  اگر مشخص شود سیتی قوانین را نادیده گرفته مهم نیست که چقدر آنها را ناعادلانه می‌دانسته، آسیب واقعی متوجه تیم‌هایی است که در طول مسیر با سیتی مواجه شدند.  شاید بیشترین همدلی با لیورپول باشد که در یک دهه اخیر بیشترین رقابت را برای قهرمانی به منچسترسیتی واگذار کرده. به هر حال آنها یکی از موفق‌ترین باشگاه‌های تاریخ انگلیس هستند که می‌توانند با افتخاراتی که به دست آورده‌اند هواداران‌شان را دلداری بدهند. 

اما آنها تنها کسانی نیستند که شکست خورده‌اند. استوک سیتی در سال 2011 فینال جام اف‌ای را به منچسترسیتی باخت. این اولین فینال بزرگ استوک از سال 1972 بود. سه سال بعد، سیتی ساندرلند را شکست داد تا جام اتحادیه را به دست آورد. چند سال پس از آن، واتفورد در سال 2019 به ومبلی رفت و به قول آندره‌گری «نابود» شد. البته منچسترسیتی در تمام این بازی‌ها مستحق برد بود. از هر نظر سیتی تیم بسیار بهتری بود. رقبای این تیم سرنوشت خود را با خوشرویی پذیرفتند. آنها با نتیجه مخالفت نکردند. ‌گری گفت: «ما می‌دانیم که آنها چقدر از ما جلوتر هستند.» اینکه سیتی بهتر بود بحثی نیست. در عوض، چیزی که مورد بحث قرار می‌گیرد این است که آیا این تیم در موقعیتی بود که به تمام آن فینال‌ها برسد؟ تمام آن جام‌ها را به دست آورد؟ در حالی که تحت قوانین و محدودیت‌های مشابه دیگران عمل می‌کرد؟ اگر این‌طور نبود، هیچ مجازاتی، هرقدر هم سخت باشد، وجود ندارد که آنچه از دست رفته را بازگرداند.