قرارداد میلیون دلاری سپاهان و چند سوال

چند تا از خبرگزاری‌های داخلی اعلام کردند مبلغ رضایتنامه پیام نیازمند که به باشگاه پرتغالی پرداخت شده 53 میلیارد تومان بوده است. 

به گزارش روزنامه اعتماد، خبرنگاران پرتغالی هم روز گذشته اعلام کردند باشگاه سپاهان یک میلیون یورو بابت فعال کردن بند فسخ قرارداد پیام نیازمند پرداخت کرده است. سپاهان این پول را به حساب باشگاه پورتیموننس پرتغال ریخته است. باشگاهی که در انتهای لیگ بیستم با قراردادی 3 ساله نیازمند را از سپاهان به خدمت گرفت و بعد از یک فصل همکاری ناموفق آن را به باشگاه سابق خود قرض داد. نیازمند یک سال پس از حضوری قرضی در باشگاه سپاهان برای ماندن در این تیم قراردادش را به صورت دایم با زردپوشان به ثبت رساند و سپاهان برای اینکه بتواند چنین کاری کند مجبور شد بند فسخ قرارداد دروازه‌بان ملی‌پوش را که یک میلیون یورو بوده، فعال کند؛ یعنی همان 53 میلیارد. 

حالا جا دارد چند تا سوال واقعا مهم از مدیران شرکت فولاد مبارکه سپاهان، مدیران باشگاه سپاهان، مسوولان فدراسیون فوتبال و مقاماتی که در مورد هزینه ارزی تیم‌های فوتبال در نقل‌ و انتقالات هشدار داده بودند، پرسید. قبل از آن ذکر این نکته ضروری است که نباید هزینه ماندن نیازمند در سپاهان را همین 53 میلیارد تومان درنظر گرفت. این پول برای گرفتن رضایتنامه او پرداخت شده و این جدا از دستمزدی است که ستاره زردپوشان باید بگیرد. رقمی که دست‌کم باید نزدیک به 20 میلیارد تومان باشد (وقتی گلر ذخیره استقلال بالای ده میلیارد می‌گیرد طبیعتا دروازه‌بان ملی‌پوش سپاهان باید رقمی به مراتب بیشتر از این دریافت کند). با این حساب یک بازیکن برای تیمی که قرار است برای قهرمانی بسته شود در حدود 70 تا 80 میلیارد هزینه برمی‌دارد.

در چنین شرایطی از مدیران کارخانه فولاد مبارکه باید پرسید آیا در جریان چنین هزینه‌هایی برای باشگاه فوتبال زیرمجموعه خود هستند؟ آیا می‌دانند همان ارزی که این روزها از چه اهمیتی در کشور برخوردار است صرف بند خرید بازیکنی می‌شود که دو فصل پیش با سلام و صلوات راهی اروپا شده بود و حالا با قیمت گران‌تر برگردانده شده؟ معاون رییس‌جمهور که دستور داده باشگاه‌ها نباید قرارداد ارزی با بازیکنان خارجی امضا کنند آیا می‌داند یک شرکت دولتی خصوصی یا به عبارت بهتر خصولتی فقط یک میلیون یورو برای بازیکن داخلی و نه خارجی پرداخت کرده است؟

از مدیرعامل باشگاه سپاهان هم باید پرسید برمبنای کدام درآمدزایی در فصل قبل ایشان اینچنین برای خرید بازیکن هزینه می‌کند؟ آیا سپاهان در لیگ قهرمانان آسیا حضور داشته و ما متوجه نشدیم؟ آیا این تیم قهرمان لیگ یا جام حذفی شده و به اشتباه جام به پرسپولیس داده شده؟ آیا سپاهان توانسته رقمی چند برابر استقلال و پرسپولیس برای قرارداد اسپانسرینگ و تبلیغات دور زمین دریافت کند؟ در یک کلام منبع درآمدی که به مدیران سپاهان اجازه می‌دهد فقط برای یک بازیکن چنین رقمی هزینه کنند، کجاست؟ 

جدا از مسائل بالا واقعیت این است که ارقام حول و حوش بازیکنان چهره و تاثیرگذار در لیگ ایران در همین حد است. یعنی تیم‌های بزرگی که می‌خواهند برای قهرمانی بسته شوند، مجبورند و باید چنین پول‌هایی بپردازند. در این شرایط قانون سقف بودجه 250 میلیاردی که فدراسیون و سازمان لیگ درنظر گرفته‌اند چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟ ساکت که خودش عضو هیات رییسه فدراسیون فوتبال است احیانا به قانون سقف بودجه اعتراضی ندارد یا داستان چیز دیگری است که دیگران نمی‌دانند؟ به بیان صریح‌تر آیا قانون سقف بودجه فقط قرار است برای تیم‌های استقلال و پرسپولیس درنظر گرفته شود و باشگاه‌های صنعتی معدنی از این قاعده با ترفندهای خاص خود مستثنی می‌شوند؟ وگرنه اگر قرار باشد سپاهان با بودجه 250 میلیاردی بسته شود همین حالا یک‌سوم بودجه‌اش را فقط برای یک گلر هزینه کرده و با پول باقیمانده‌اش نهایتا بتواند دو، سه بازیکن دیگر جذب کند و تیمی برای مسابقات گل‌کوچک ببندد. باقی باشگاه‌ها ازجمله استقلال و پرسپولیس هم همین‌طور. بدون شک با رقم‌هایی که بازیکنان درخواست می‌کنند تیم‌های بزرگ یا باید با بازیکنان متوسط رو به پایین قرارداد ببندند یا با دو، سه بازیکن بزرگ به تفاهم برسند و به همان مسابقات گل‌کوچک بروند. 

چند روز پیش هوشنگ نصیرزاده، عضو کارگروه ساماندهی نقل و انتقالات بازیکنان گفت: سه باشگاه استقلال، پرسپولیس و سپاهان بالای 1200 میلیارد برای خرید بازیکن هزینه کرده‌اند. البته که نصیرزاده تاکید کرد این هزینه باشگاه‌ها فقط برای قرارداد بازیکن و مربی و بدون آپشن است. اگر در نظر بگیریم فصل قبل هنگام عقد قرارداد دلار در محدوده 30 هزار تومان بود و با این شرایط مثلا استقلال بالای 400، 500 میلیارد خرج خرید بازیکن کرده چطور می‌توان انتظار داشت که به یک باره با دلار 50 هزار تومانی این رقم بیشتر از نصف کاهش پیدا کند؟ آن‌هم وقتی رقابتی بین تیم‌های صنعتی، معدنی، خصوصی و دولتی وجود دارد و برخی باشگاه‌ها از امکاناتی برخوردارند که دیگر باشگاه‌ها برخوردار نیستند.