رونالدو و یک میلیارد دنبال‌کننده/ این همه فالوور به چه دردت می خورد کریس؟

علی ولی‌اللهی| داشتن یک میلیارد فالوور چه حسی دارد؟ اینکه یک‌هشتم مردم دنیا دنبالت کنند؟ حتما باید حس بسیار فوق‌العاده‌ای باشد. برای آدم‌ها که یکی از اصلی‌ترین نیازهایشان دیده شدن است. مطمئنم آرزوی اکثر ما است که یک میلیون فالوور داشته باشیم.

به گزارش روزنامه اعتماد، نمی‌خواهم در مورد مشکلات معروف بودن مزخرف سر هم کنم. اما می‌شود به این فکر کرد که از یک جایی به بعد، با بزرگ شدن سرسام‌آور اعداد توی شبکه‌های اجتماعی بعضی چیزها معنای خودشان را از دست می‌دهند.

اسمش رویش است: شبکه اجتماعی! حالا وقتی اعداد فالوورها، لایک‌ها و کامنت‌ها از یک حدی بزرگ‌تر بشوند دیگر اجتماعی بودن شبکه از بین می‌رود چون ارتباطی شکل نمی‌گیرد. اگر بحث «درآمدزایی»، «تاثیرگذاری» در مقیاس بزرگ، «رکوردشکنی» که علاقه شخصی رونالدو است و فخر فروختن با عنوان «معروف‌ترین آدم فضای مجازی» را بگذاریم کنار، آدمی مثل رونالدو چه لذتی از داشتن یک میلیارد فالوور می‌برد؟ او نه می‌تواند ببیند چه کسی لایکش کرده نه حتی کامنت‌هایش را بخواند. هر پست رونالدو در فاصله ۲۴ ساعت میلیون‌ها لایک و ده‌ها هزار کامنت می‌گیرد.

وقتی نمی‌شود لایک‌ها را شمرد، کامنت‌ها را خواند، منشن‌ها را دید، ریپلای‌ها را جواب داد، وجودشان چه اهمیتی دارد؟ انگار نه لایکی هست نه کامنتی نه ریپلایی.

یکی از لذت‌های پست و استوری گذاشتن توی شبکه‌های اجتماعی تماشای واکنش مخاطبان‌مان است. آن هم نه فقط واکنش دوستان نزدیک‌مان. این واکنش غریبه‌هاست که اغلب هیجان‌انگیز است. آدم‌هایی که نمی‌شناسیم‌شان و نسبت به ما حسی پیدا می‌کنند؛ نسبت به غذایی که خوردیم، شعری که نوشتیم، دیدگاه سیاسی که داریم، جایی که رفتیم، حرفی که زدیم، مهمانی که در آن بودیم. همه‌چیز سر «تعامل» و «ارتباط» است. به نظرم رونالدو و همه آدم‌ها با پیج‌های چند صد میلیونی از این لذت محروم هستند چون هرگز نمی‌توانند بنشینند کامنت‌ها را بخوانند یا به منشن‌ها سر بزنند. اصلا شاید برای همین است اکثر آنها پیج پرایوت یا همان شخصی دارند برای ارتباط داشتن با نزدیکانشان.

از این نظر شاید بشود گفت آدمی با یک میلیارد فالوور با آدمی که فالوورهایش‌ صفر است فرق زیادی ندارد. درست مثل میلیاردری که نتواند یک دلار از پول‌هایش را خرج کند.

شاید هم اشتباه می‌کنم چون من حتی لحظه‌ای از چیزی که رونالدو تجربه کرده را درک نکردم. فقط می‌دانم ترجیح می‌دهم اگر قرار باشد روزی هزاران چشم روی من زوم بشوند، بتوانم چند تا از این چشم‌ها را تشخیص بدهم. این جزییات است که لذت دیده شدن را چند برابر می‌کند. وقتی چشم‌هایی که به آدم خیره شدند آنقدر زیاد هستند که نمی‌شود تشخیص‌شان داد، چه فرقی با دیوار دارند؟