هشدار یک اصلاح‌طلب به دولت‌: برای احترام به رای ملت نباید تندروها در کابینه پزشکیان شریک شوند

محمدصادق جوادی‌حصار در مطلبی با عنوان «مراقب کج فهمی‌ها‌ از دولت وفاق ملی باشیم» در روزنامه اعتماد نوشت: وقتی صحبت از وفاق ملی می‌شود، یعنی همه جریانات موجود در کشور باید با جریان پیروز در انتخابات همراهی داشته باشند.کلمه وفاق به معنای شرکت تعاونی نیست. بلکه به معنای همراهی و همدلی و همگامی با جریانی است که پشتوانه رای مردم را از آن خود کرده است. از 50 درصد عدم مشارکتی‌ها، 30 درصد در آوردگاه‌های انتخاباتی قبلی هم مشارکتی نداشتند، اما اگر قرار باشد به اندازه سهم و وزن هر جریان، دولت روی کار آمده همه نحله‌های سیاسی، فرهنگی و اجتکاعی موجود در شور را پوشش بدهد: نخستین سهم برای جریان و گفتمان پیروز در انتخابات باید کنار گذاشته شود. در واقع جریان اصلاحات و جریان یاران رییس‌جمهور در راس قرار می‌گیرند.

دومین جایگاه و وزن به جریان عدم مشارکتی‌ها تعلق دارد. باید توجه داشت عدم مشارکتی‌ها از سر دشمنی و عناد که به سمت عدم مشارکت نرفته‌اند، بلکه دغدغه این را داشتند که روند تصمیم‌سازی‌ها در دولت‌های قبلی، منافع ملی را تضمین نمی‌کرد و امنیت ملی را به مخاطره می‌افکند. سیاست‌هایی که سفره مردم را کوچک‌تر می‌کرد و مشکلات را افزون‌تر می‌ساخت. در واقع عدم مشارکتی‌ها دغدغه ملی داشته و معتقد‌ند روش‌های قبلی و خالص‌گرایی‌ها، مصالح عمومی را به خطر می‌اندازد. پس یکی از مجموعه‌های صاحب نفوذ، مهم وگسترده، جامعه معترضان و منتقدان به وضع موجود هستند که تغییر را مطالبه می‌کنند. بنابراین آقای پزشکیان باید بخشی از نیروهای منتقد اما ملتزم به امنیت ملی کشور را وارد کابینه در بخش‌های گوناگون کند. استادان دانشگاهی که اخراج شدند، شخصیت‌های برجسته علمی- فرهنگی که نادیده انگاشته شدند؛ اقتصاددان‌ها و فعالان اقتصادی و تولید کننده‌هایی که سیاست‌های گذشته ضرر و زیان‌های هنگفتی را متوجه آنان ساخته است، باید در دولت وفاق ملی حضور جدی داشته باشند و مطالبات آنها جدی گرفته شود.

اگر تصور شود معنای وفاق این است که از همه جریانات موجود در کشور استفاده شود، مبتنی بر وزنی که جناح راست دارد، یک الی دو نفر از اصولگرایانی که متمایل به تقویت رویکرد پزشکیان هستند، می‌توانند وارد کابینه شوند. اما مدیران اصولگرایی که قرار است وارد کابینه شوند باید به موضوعاتی چون تعامل با جهان، تنش‌زدایی، توسعه، مدارا، به رسمیت شناختن سبک زندگی جوانان و... اعتقاد داشته باشند.

فکر می‌کنم در مورد ایده وفاق ملی، برخی افراد و جریانات آدرس اشتباهی می‌دهند. مراد از وفاق، مدارا در همه سطوح است. همان‌گونه که حضرت حافظ می‌فرماید: «آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است/ با دوستان مروت، با دشمنان مدارا...» به هر حال جامعه امروز ایران به گفتمان رقیب پزشکیان (سعید جلیلی) رای نداده و به پزشکیان رای داده تا جلوی تحقق گفتمان افراطی سد شود. مدارا با طیف‌های مختلف اصولگرا، یعنی حقوق آنها رعایت شود، به آنها ظلم نشود، منافع آنها به خطر نیفتد، در عین حال از آنها دعوت به همراهی شود. اما مساله این است که برای احترام به رای ملت نباید تندروها را در کابینه شریک کرد و نباید اجازه داد تصمیماتی از جنس تصمیمات قبلی در کابینه جدید تکرار شود، اما در عین حال هیچ بخشی از حقوق طیف بازنده در انتخابات، نادیده گرفته نمی‌شود. اگر بخواهند حزب بزنند، آزادند. اگر بخواهند روزنامه منتشر کنند، جلوی انتشار روزنامه آنها گرفته نمی‌شود و از آنها حمایت می‌شود. هیچ کدام از آنها را به خاطر ابراز عقایدشان، احضار و اخراج نمی‌شوند (همان کاری که آنها با استادان دانشگاهی منتقد دولت قبل کردند) اما معنای مدارا این نیست که نشان پیروزی را که مردم به پزشکیان هدیه کرده‌اند را به گردن آنها انداخته شود.

مردم ایران دست رد به سینه آنها زدند. این، رسم امانتداری نیست که پزشکیان، امانت دولت پیروز را در اختیار شکست خوردگان قرار بدهد. امانت را باید به صاحبان آنها بازگرداند. مگر اینکه اصولگرایان متقاضی حضور در دولت تغییر جهت کلی داده و فرد اعلام کند کاملا به برنامه‌های پزشکیان و جریان اصلاحات معتقد است. این تغییر جهت هم به تضامین عینی نیاز دارد، باید مدت زمانی در پست‌های مشاوره و رده‌های میانی فعالیت کنند و برادری خود را نسبت به این گفتمان و این رویکرد ثابت کنند. بنابراین باید مراقب برخی کج‌فهمی‌ها درخصوص دولت وفاق ملی بود.