فشار بر جنبش دانشجویی ویژگی کسانی که می‌خواهند بر چشمان بیدار دانشگاه خاک بپاشند و فساد را گسترش دهند
ابوالفضل فاتح نوشت: فشار بر جنبش دانشجویی، ویژگی راست‌های افراطی و افول‌گرایان و استبدادطلبانی است که می‌خواهند بر چشمان بیدار دانشگاه خاک پاشیده و در سکوت تریبون‌های عدالت‌طلب و آزادیخواه و معنویت‌گرا، دامنه اقتدارطلبی یا تباهی و فساد خود را گسترش دهند. بعضی بر این اراده‌اند که اگر بتوانند از دانشگاه، «کاردستی» بازیچه قدرت‌ها یا «اتوبوس‌های خالی» بسازند که بروند و بیایند و خاصیتی نداشته باشند.
«درباره احکام انضباطی سنگین تعدادی دانشجو» عنوان یادداشت ابوالفضل فاتح برای روزنامه اعتماد است که در آن آمده: «نمی‌توان ایستادگی هاروارد را ستود، اما تریبون‌های آزادیخواه دانشگاه‌های وطن را خاموش کرد»: در پی احکام انضباطی سنگین برای تعدادی از دانشجویان عنوان شد خبرها از فشار بر انجمن اسلامی دانشگاه تهران و برخورد انضباطی با اعضای آن موجب تاسف بسیار است. انجمن اسلامی دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران، عقبه، نبض و نماد و افتخار جنبش دانشجویی کشور و منشا برکات فراوان برای دین و میهن بوده است. از تریبون نسل به نسل این انجمن شجاع بود که بخش‌های دیگر دانشگاه به تحرک آمده، پیوند دانشگاه و دردهای جامعه دنبال، تعلق به ایرانی مستقل و آزاد و معنوی و پیشرفته مطالبه یا بسیاری از شخصیت‌های درجه اول روشنفکری سیاسی و مذهبی، پیام خود را به جامعه رسانده و منشا اثر شدند. فشار بر جنبش دانشجویی، ویژگی راست‌های افراطی و افول‌گرایان و استبدادطلبانی است که می‌خواهند بر چشمان بیدار دانشگاه خاک پاشیده و در سکوت تریبون‌های عدالت‌طلب و آزادیخواه و معنویت‌گرا، دامنه اقتدارطلبی یا تباهی و فساد خود را گسترش دهند. بعضی بر این اراده‌اند که اگر بتوانند از دانشگاه، «کاردستی» بازیچه قدرت‌ها یا «اتوبوس‌های خالی» بسازند که بروند و بیایند و خاصیتی نداشته باشند.
ساختن «تریبون‌های خاموش» و «اتاق‌های تاریک» از نهاد علم، امری محال است و عاقبه‌الامر «ندا» و« نور» آن ساطع خواهد شد. جامعه رشدیافته امروز، مطالبه‌گر و پرسشگر و خلاق است و از مرزهای قرمز کاذب گذشته و دیوارهای تک صدایی را خواهد شکست. فشار بر دانشگاه و جریان علم و آگاهی در هیچ دوره‌ای و از سوی هیچ جریانی چه در شرق و چه در غرب عالم برای بانیان آن دستاورد ماندگار و آبرویی به همراه نداشته و صرفا موجب رسوایی و عقب‌ماندگی بوده است. دانشگاه، وقتی دانشگاه است که بستر جریان آزاد و مستقل علم و انتقاد و آزادیخواهی باشد. نمی‌توان ایستادگی دانشگاه «هاروارد» در برابر نژادپرستی و تحکم راست‌های افراطی غرب را ستود، اما تریبون‌های آزادیخواه در دانشگاه‌های «تهران» و «ایران» را خاموش یا یکدست با قدرت ساخت.
امید است، آنان که دل در گرو دین و میهن داشته و به نقش‌آفرینی دانشگاه در استقلال و بالندگی علمی و تعالی ایران عزیز باور دارند و بیداری دانشگاه را، بیداری جامعه و اصلاح جریان و ساختار و خروجی قدرت می‌دانند و خود نیز بخشی اثرگذار از این جنبش بوده یا از برکات آن بهره برده و نفوذ کلامی دارند، با مداخله مصلحانه خود نه تنها اجازه ندهند که گروهی کم اطلاع یا بی‌اطلاع از طبیعت منتقد، پرسشگر و ترقی‌خواه دانشجویان و اساتید، بر میراث نزدیک به یک قرن جنبش‌های عدالت‌طلب و فرهیخته جامعه دانشگاهی لطمه وارد سازند، بلکه در هر نقطه، اعتلای کلمه دانش و بینش را سرلوحه هر اقدام برای توسعه و تضمین آینده کشور بدانند، چراکه برای جبران مافات، راهی جز احیای منزلت دانش و دانشگاه در ایران نیست.
دیدگاه تان را بنویسید